اغلب سیم بکسل های فولادی برای داشتن مقاومت در برابر زنگ زدگی آبکاری و یا روغن کاری میشوند. طبیعتا طول عمر سیم بکسل آبکاری شده می تواند بالاتر از طول عمر سیم بکسل روغن اندود باشد. اما در واقه سیم بکسل ها نیز مانند پیچ و مهره ها دارای 2 نوع آبکاری متفاوت یعنی آبکاری گالوانیزه گرم و گالوانیزه سرد هستند. بیشتر سیم بکسل های گالوانیزه موجود در بازار از نوع آبکاری گالوانیزه سرد هستند مانند سیم بکسل آسانسوری که یا آبکاری گالوانیزه سرد است و یا بصورت روغن اندود برای جلوگیری از تماس مستقیم آب و رطوبت با سیم تولید شده است. سیم بکسل گالوانیزه گرم تنها در موارد خاص به سبب دشواری مراحل تولید و قیمت بالایی که دارد مورد استفاده قرار می گیرد اما طول عمر آن بسیار بالاتر از سیم بکسل گالوانیزه سرد است. البته سیم بکسل استیل نیز مانند پیچ استیل دارای طول عمر بالاتری در برابر زنگ زدگی حاصل از آب و رطوبت دارد.
امروزه نفت کالایی راهبردی در جهان است که گذشته از محوریت در امر توسعه، موجب فعالتر شدن ظرفیتهای صنعتی و یا ایجاد ظرفیتها و فرصتهای شغلی جدید و صنایع نو میشود، تولید این ماده هیدروکربوری باارزش مستلزم داشتن تجهیزات و دانش فنی مهندسی مناسب بهمنظور افزایش ضریب بازیافت از مخازن نفتی است. انجام پروژههای توسعهای و صیانتی مخازن هیدروکربوری امری بسیار ضروری و بااهمیت است. یکی از شاخصهای مهم صنعت خدمات حفاری که بر هزینه عملیات حفاری یک چاه تأثیر بسزایی دارد عملیات تکمیل چاه و چاه آزمایی است که استفاده از متدهای جدید و فناوریهای نو در انجام آنها علاوه به راین که موجبات دستیابی صیانتی به مخازن و جلوگیری از هدر رفتن انرژی و سرمایه میشود سبب کاهش زمان دسترسی به تولید چاه میشود و به طبع آن موجبات استفاده بهتر از منافع اقتصادی آن را فراهم میکند. این مهم در تولید از مخازن مشترک اهمیت دوچندان پیدا میکند. اگر در قراردادهای جدید نفتی با شرکتهای بزرگ بینالمللی علاوه بر سرمایهگذاری، انتقال فناوریهای نو و آموزش نیروی انسانی هدفگذاری شود شاید ما شاهد تحولی در صنعت حفاری در سالهای آینده باشیم چراکه بازدهی صنعت حفاری در کشور ما بهمراتب کمتر از کشور امریکا و حتی کشورهای منطقه است. در کنار اینها وجود مدیریتی یکپارچه و خبره قادر خواهند بود میزان بهرهوری را در این صنعت افزایش دهد. بهطور خلاصه میتوان گفت افزایش سرمایهگذاری، انتقال فناوریهای نو، آموزش نیروی انسانی در کنار اعتماد به شرکتهای ایرانی و متخصصان داخلی از مهمترین نیازمندیهای صنعت حفاری و نفت است.
ازآنجاییکه در تأمین مالی و بهرهمندی از دانش روز بهویژه در بخش نفت مشکلاتی وجود دارد و با توجه به علاقه و نیاز شرکتهای خارجی و شبکه بانکی خارجی برای کار و سرمایهگذاری در ایران، وجود برخی از موانع، مانع حضور جدی شرکتها و بانکهای بزرگ در ایران میشود. با اشاره به تصمیم اخیر اوپک برای افزایش صادرات نفت ایران به سطح قبل از تحریمها، این تصمیم اوپک باعث میشود که در سال آینده بیش از ۱۰ میلیارد دلار به درآمدهای نفتی ایران افزوده شود.
نقش فناوری اطلاعات در تضمین موفقیت صنعت حفاری
اکنون فرصت بسیار مناسبی برای صنعت نفت ایران به وجود آمده تا با اخذ تصمیمات درست و طراحی دوباره یک بازی برد – برد برای همه ذینفعان، زمینه ورود سرمایهگذاران داخلی و خارجی و از همه مهمتر ورود فنّاوری و دانش روز را که مهمترین نیازمندیهای صنعت نفت برای سالیان آینده است را فراهم آوریم.
با توجه به شرایط جدید اقتصادی در بخش نفت که در سطوح مختلف سازمانی ملی و بینالمللی ظاهرشده است، تجدیدنظر در کاربرد راهبردی فناوری اطلاعات را ضروری میسازد. ازنقطهنظر سازمانی، انتقادهای بسیاری در زمینه فعالیت صنعت نفت و نیز راهحلهایی برای بهبود آن عنوانشده است که میتواند تغییرات بنیادی در ساختار این صنعت ایجاد کند. احتمال انجام این تحولات از سوی بسیاری از کارشناسان قابل پیشبینی است. فناوری اطلاعات، بهعنوان یک ابزار راهبردی، کمک مؤثری است برای سازمانها که بتوانند چنین تحولاتی را تحت کنترل خود درآورند.
در سطح ملی صنایع نفتی کشورهای مختلف پیوسته در حال گذار از مراحل مختلف توسعه هستند که این امر نشاندهنده بازتاب اقتصادی آنها است. در سطح جهانی نیز، با بینالمللی شدن صنعت نفت، شرایط اقتصادی دستخوش تحولات زیربنایی شده است و ازاینرو، استفاده از فناوری اطلاعات امری اجتنابناپذیر است. شرایط اقتصادی صنعت نفت در بعد بینالمللی شدیداً در حال تحول است و همین امر، وضعیت مناسبی برای استفاده بالقوه از فناوری اطلاعات فراهم میکند. وقوع بسیاری از تحولات با استفاده از فناوری اطلاعات قابل پیشبینی است. در فرصتهای تجاری و بازارهای تازهای که از این طریق ایجاد خواهد شد، فناوری میتواند نقش مهمی در تضمین موفقیت ایفا کند. بر این اساس به نظر میرسد که صنعت نفت آماده ورود به عصر استفاده از فناوری اطلاعات است که ما نیز میبایست به آن توجه کنیم.
https://wram.ir/wp-content/uploads/2019/02/it.jpg400940adminhttps://wram.ir/wp-content/uploads/2018/12/digital-payment-logo-01-.pngadmin2019-02-24 17:22:112019-02-24 17:22:11نقش فناوری اطلاعات در تضمین موفقیت صنعت حفاری
صنعت آسانسور جهان از زمانی که با نيروی برق کار می کند قدمتی يکصد و پنجاه ساله دارد، هر چند عمر بالابرها در جهان به بيش از ده هزار سال می رسد و اولين چرخ چاه خود از اولين بالابرها بوده است. مهمترين شرکت های توليد آسانسور در جهان اوتيس و شيندلر با قدمتی حدود يکصدو پنجاه سال می باشند.
اما صنعت آسانسور ايران قدمتی هشتاد ساله دارد. البته اگر گفته های بدون مدرک در مورد نصب آسانسور در کاخ گلستان توسط ناصر الدين شاه را ناديده بگيريم، اولين آسانسورها که آن هم البته اثری از آنها به جا نيست در پالايشگاه آبادان در دوران حکومت احمد شاه قاجار نصب شده است. اما آنچه مسلم و قابل بررسی است اولين آسانسور ها در ساختمان هايی که در زمان پهلوی اول ساخته شده است نصب شده و در ساختمانهای اطراف ميدان امام خمينی (ميدان سپه سابق) مثل باشگاه افسران ستاد ارتش، کتابخانه ملی آثار آن وجود دارد و بسياری از آنها توسط کارشناسان خارجی و به کمک نسل اول متخصصين صنعت آسانسور ايران نصب و راه اندازی شده است.
نسل اول ساختمانهای بيش از سه طبقه در ايران در دوران پهلوی اول و آپارتمان سازی بصورت امروزی از سال ۱۳۳۵ در دوران پهلوی دوم شروع شده است. بنابراين دوران رشد صنعت آسانسور ايران را زا سال ۱۳۳۵ به بعد بايد نامگذاری کرد.
ابتدا آسانسورها کامل و بسته بندی شده از خارج از کشور به ايران وارد شده است. ليکن بتدريج شرکتهای ايرانی فروش و نصب آسانسور در ايران بوجود می آيند و در سال ۱۳۴۵ اولين کارگاه توليد درب و کابين توسط اوکسن الکسانی با کپی برداری از روی درب و کابينهای شرکت های اروپايی بوجود می آيد.
در سال ۱۳۴۵ در طرح های وزارت مسکن و شهرسازی برای آپارتمان سازی برنامه ريزی شده و ايجاد شهرک های مسکونی در اطراف شهرهای بزرگ برای ساخت اولين کارخانه آسانسورسازی در ايران برنامه ريزی می شود.
در سال ۱۳۵۰ کلنگ ساخت اولين کارخانه آسانسورسازی ايران با نام ايران شيندلر در زمينی به مساحت چهل هزار متر مربع واقع در شهر صنعتی البرز قزوين به زمينی زده می شود و در سال ۱۳۵۳ اين کارخانه با ظرفيت اوليه توليد چهارصد دستگاه آسانسور تحت ليسانس شيندلر سوئيس به بهره برداری می رسد و بطور همزمان جهت پرورش نيروی متخصص در نصب آسانسورهای خود مبادرت به برگزاری دوره های کامل آموزشی تئوری و عملی نصب آسانسور می نمايد که در هر دوره حدود ۲۰ نفر تکنسين موفق به کسب مدرک مهارت نصب می شوند و اين دوره ها از سال ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۷ ادامه داشت و امروز دانش آموختگان آن دوره ها زبده ترين و کارآمدترين افراد در صنعت آسانسور در ايران می باشند و اغراق نمی باشد اگر از شرکت آسانسورسازی ايران شيندلر به عنوان مادر صنعت نوين آسانسور در ايران ياد کرد. همچنين بطور همزمان اولين کارخانه سازنده قطعات آسانسور در ايران با نام تسلا ــ ايران توليد خود را شروع می کند.
در سال ۱۳۵۴ کارخانه آسانسور و پله برقی ايران در ابهر تأسيس و مدتی بعد تحت ليسانس هاوس هان آلمان شروع به توليد می کند. شرکت اوتيس آمريکا نيز اقدام به خريد زمينی در شهر صنعتی ساوه نموده و برنامه ريزی برای تأسيس کارخانه می کند.
همچنين در سال ۱۳۵۵ شرکت توليدی ايران امباربا کارخانه توليد آسانسور خود را در شهر صنعتی رشت تأسيس و توليد آسانسور را تحت ليسانس امباربا اسپانيا آغاز می کند.
در کنار شرکت های توليدی فوق حدود سی شرکت نصب و فروش آسانسور هم در ايران تا سال ۱۳۵۷ دائر می شود که بعضی از اين شرکت ها نمايندگی فروش شرکت های فوق را در تهران و شهرستان ها دريافت می کنند. همچنين چهار يا پنج کارگاه توليد درب و کابين هم ايجاد می شود که شرکت های فروش و نصب آسانسور را ياری می دهند. بدين ترتيب تا قبل از بثمر رسيدن انقلاب و ضعيت صنعت آسانسور ايران بشرح فوق است.
پس از انقلاب:
کار شناسان خارجی از ايران می روند و ايران تحريم اقتصادی می شود و واردات قطع می شود.
۱- شرکت ايران شيندلر که بيشتر سهام آن متعلق به بانکهاست با ملی شدن بانک ها عملاً دولتی می شود و توسط وزارت مسکن و شهرسازی اداره می شود.
۲- شرکت آسانسور و پله برقی ايران که سهام آن خصوصی است با عدم ورود آسانسور از خارج تعطيل می شود.
۳- پروژه اوتيس آمريکا نيمه کاره باقی می ماند. زمين آن در شهر صنعتی ساوه و دفتر فروش آن در تهران مصادره می شود و وزارت بازرگانی عهده دار اداره آن می شود.
۴- شرکت ايران امباربا که با سرمايه گذاری بانک صنعت و معدن و سرمايه گذار خصوصی ايجاد شده با خروج سرمايه گذار خصوصی از ايران توسط بانک صنعت و معدن اداره می شود
شروع جنگ:
پس از انقلاب در سال ۱۳۵۹ جنگ ايران و عراق آغاز می شود و عملاً آپارتمان سازی به جز در موارد ضروری تعطيل می شود، و در نتيجه آسانسور ايران رو به رکود می رود. چون ايران در محاصره اقتصادی واقع شده است قطعات آسانسور مورد نياز در ايران ساخته می شود، بسياری از قطعات که در گذشته ساخت آن قابل بررسی هم نبود در سال های بعد از انقلاب در ايران ساخته می شود.
خاتمه جنگ و دوران بازسازی:
بلافاصله پس از پايان جنگ در سال ۱۳۶۷ صنعت ساختمان در ايران شروع به رشد می کند و بالنتيجه صنعت آسانسور ايران نيز به حرکت در می آيد. ليکن بدون حضور شرکت هايی که قبل از انقلاب در ايران سرمايه گذاری کرده اند، بغير از شرکت ايران شيندلر که هنوز تحت ليسانس شيندلر سوئيس فعال است.
پس ازجنگ تا به امروز شش شرکت توليد کننده آسانسور در ايران که دارای مجوز از وزارت صنايع و معادن هستند فعال بوده اند:
۱- شرکت ايران شيندلر تحت ليسانس شرکت شيندلر سوئيس در شهر صنعتی قزوين ( اين شرکت اکنون به شرکت سرمايه گذاری شاهد تعلق دارد).
۲- شرکت آسانسور و پله برقی گيلان ( ايران امباربا سابق در سال ۱۳۸۰ منحل شده است).
۳- شرکت گستره طوس در مشهد.
۴- شرکت اطلس تک در تهران.
۵- شرکت آسانسورسازی دماوند در تهران و دماوند.
۶- شرکت آسانسور و پله برقی افرند در تهران.
همچنين بيش از يکهزار شرکت نصب و سرويس ( واحد طراحی موتاژ) در سراسر ايران مشغول بکارند که کارشان فروش و مونتاژ و سرويس دهی به آسانسور است.
تعداد يکصدو بيست کارگاه کوچک و بزرگ در سراسر ايران بکار ساخت درب کابين و قطعات آسانسور مشغولند.
تعدادی نمايندگی فروش آسانسورهای وارداتی از جمله اوتيس، تيسن، کونه، گلداستار، فوجی، ام پی و …
چند واحد خدمات فنی مهندسی.
مجموعه صنعت آسانسور و پله برقی ايران را تشکيل می دهند.
https://wram.ir/wp-content/uploads/2019/02/آسانسور-1.jpg400960adminhttps://wram.ir/wp-content/uploads/2018/12/digital-payment-logo-01-.pngadmin2019-02-24 15:30:422019-02-24 15:31:15تاريخچه صنعت آسانسور در ايران