نوشته‌ها

تاریخچه صنعت آسانسور در جهان

تاریخچه صنعت آسانسور در جهان

نیروی موتورهای هیدرولیک

آب! بالا کشیدن آب، اولین دل مشغولی انسان در عصر ورود به دوره کشاورزی روشمند بود. بعدها، این آب بود که به مدت دو قرن در بالا کشیدن اجسام به کمک انسان آمد. در آغاز انقلاب صنعتی آنگاه که آب به بخار تبدیل شد خدمتگزاری قدرتمند بود . بخار آب که نقش وزنه تعادل را بازی می کرد و کابین را بالا می کشید، از موتورهایی به صورت مرکزی با نصب شده در محل تأمین می شد. بخار آب واسطه ای برای بالا و پایین کشیدن یک پیستون در سیلندر، پیش راندن یک موتور رانش مستقیم و یا کشیدن یک کابل بود. نیروی آب می توانست بارهای عظیمی را بالا بکشد و کابلهای چندتایی آسانسورهای مسافربر را تا ارتفاعات زیاد و با سرعت بالایی جا به جا کند.

در طول دوره استفاده از سیستم هیدرولیک، صنعت آسانسور آموخت که چگونه با استفاده ماهرانه از وزنه تعادل و اکومولاتور، فشار آب را افزایش دهد. نیاز به پیستون و سوپاپ ، باعث رواج مواد و تکنیکهای جدیدی شد. آلياژهای جدیدی برای ساخت سیلندر پیستون و سوپاپها، برای استفاده در فشارهای بالا، ساخته شد و عملیات کم سر و صداتری را سبب گشت.

در ابتدا تنها بارهای بزرگ با سیستمهای هیدرولیک به آهستگی در اسکله ها، کارگاه ها و کارخانه های بریتانیا جابجا می شدند، اندکی بعد با تغییراتی جابجایی بارهای سبک بخش تجاری و پس از چندی، حمل و نقل مسافر با آسانسور با سرعت های بالا شد. حالا دیگر بارهایی جابجا می شد که در ابتدا در ذهن نمی گنجید. اگر انگلیسیها در خط مقدم توسعه بالابرها با سیستم هیدرولیک برای مصارف صنعتی و تجاری بودند اما این فرانسوی ها بودند که کاربردهای تازه ای برای آن در دنیای فرهنگ و تفریح و سرگرمی، یافتند و آن را در برج معروف ایفل و فروشگاه های بزرگ به کار گرفتند. سیستم هیدرولیک بار دیگر و در زمان سیستمهای برقی، گذشته افتخار آمیز خود را باز یافت، اما این بار روغن با آب جایگزین شده بود! در این زمان آمریکایی ها بودند که سیستم هوا – روغن را به سیستم تمام روغن، تغییر ماهیت داده و آن را در بالابرها به کار گرفتند.

سیستم هیدرولیک ابتدا در بخش حمل بار به کار گرفته شد اما با آمدن پمپنای کم صدا برای جا به جایی مسافر نقش چشمگیری بر عهده گرفت.

سیستمهای هیدرولیک رانش مستقیم

دو دستگاه اسانسور مسافربر Edeux غول پیکر که در نمایشگاه پاریس در سال ۱۸۶۷ به نمایش در آمدند. این بخش مورد توجه ۹ میلیون بازدید کننده از سراسر جهان قرار گرفت. در این زمان بود که فرانسوی ها واژه آسانسور را به کار گرفتند در حالی که انگلیسیها همچنان از واژه بالابر(lift)  استفاده می کردند.

پیستون ها و چرخ دنده ها

در شکل، آسانسور ساخت اوتیس – طاقت را می بینید که از یک مارپیچ فلزی محکم در بالا کشیدن، امتداد یافته است. این مارپیچ ۲۰ اینچ طول داشت. یک پیچ مهره بزرگ، قرقره ها را نگهداشته و روی مارپیچ حرکت می کند و به دور یک چرخ دنده مخروطی پیچیده می شود

کابین بزرگ چوبی که با همان پیچ مهره بزرگ پشتیبانی می شود، به دور مارپیچ پیچیده و بالا و پایین می رود. سرعت آن کم بوده و با یک دستگیره از داخل کابین کنترل می شود. اسانسور به یک ترمز خودکار اصطکاکی و درهای خودکار مجهز بوده و یک سیال سرعت آسانسور در هنگام پایین آمدن فرود آن را به تأخیر می اندازد. این آسانسور قیمت بالایی معادل ۲۵ هزار دلار داشت، تنها دو دستگاه از این آسانسور ساخته شد که یکی در نیویورک و دیگری در فیلادلفیا مورد استفاده قرار گرفت.

پیستون های کششی دستگاه ساخت وارنر تا ۸ طبقه کابین را بالا می برد و بعضی انواع آن تا ۱۲ طبقه توان بالا کشیدن کابین را داشتند. عملیات در کابین با کابل کنترل می شد و می توانست کابین را به آهستگی و نرمی و در سرعتهای بالا به پایان برساند. اکومولاتور، کار راندن کابین را بسیار راحت ساخته بود. نکته بسیار مهم این که محفظه روغنی آن در تقیه سر سیلندر قرار داشت .

انتخاب آسانسور مناسب

انتخاب آسانسور مناسب

موضوع انتخاب مناسب آسانسورهای خارجی، آسانسورهای داخلی و همینطور پیمانکاران آن ها موضوعی است که این روزها  چالش هایی را در صنعت آسانسور به وجود آورده است و ما را بر آن داشت تا در در این مقاله سعی  کنیم اطلاعاتی به خریداران آسانسور ارائه دهیم که ضمن شناخت نسبی، قادر به تصمیم گیری صحیح جهت انتخاب تجهیزات و پیمانکار آسانسور مورد نیاز خود شوند، بنابراین قبل از هر چیز ضروری است که مولفه های یک آسانسور کیفی را معرفی نماییم.

مشخصات یک آسانسور کیفی

 

خدمات قبل از فروش:

فروشنده آسانسور می بایست بعنوان یک مشاور اطلاعات لازم در خصوص تعداد، سرعت، ظرفیت، کاربری و … آسانسور را به مشتری ارائه دهد تا خریدار با شناخت کافی نسبت به مزایا و معایب سیستمهای مختلف پیشنهادی، قدرت انتخاب صحیح داشته باشد.

مدیریت صحیح و مشتری مدار:

فروشنده آسانسور پس از انعقاد قرارداد فروش ، کلیه مراحل اجرایی را بر طبق زمانبندی قرارداد تحت کنترل داشته و نقشه های لازم برای عملیات ساختمانی را بموقع در اختیار مصرف کننده قرار دهد و همواره عملیات ساختمانی جهت آماده سازی چاهک و موتورخانه و آهن کشی را تحت نظارت داشته باشد.

 

طراحی :

یکی از پارامترهای بسیار مهم یک آسانسور خوب، طراحی صحیح از نظر استفاده بهینه از فضای چاهک و رعایت استانداردهای محاسبات مربوط به انتخاب قدرت و سرعت موتور متناسب با ظرفیت آسانسور و ترافیک ساختمان، انتخاب مانور متناسب با کاربری آسانسور و محاسبات مربوط به اجزاء مکانیکی و … می باشد.

لوازم مرغوب:

استفاده از لوازم مرغوب و کیفی یکی از عوامل بسیار مهم یک آسانسور خوب بوده و یکی از پارامترهای تعیین کننده قیمت آن است بطوریکه بتواند راحتی و ایمنی مصرف کننده و آبروی فروشنده را تضمین نماید.

 

نصب :

ضرورت نصب صحیح توسط افراد آموزش دیده بر همگان روشن است و فروشندگان آسانسور همواره دغدغه آموزش و حفظ این نیروهای متخصص را دارند. نصب خوب مکمل لوازم مرغوب می باشد. اهمیت موضوع وقتی روشن می شود که تصور کنید قطعات منفصله اتومبیل بنز را به یک فرد ناشی بدهند که از آنها یک خودرو مونتار شده استاندارد تحویل دهد.

 

کنترل کیفیت :

نظارت بر مراحل مختلف عملیات اجرایی از ضروریات می باشد امروزه نه تنها در صنعت، بلکه در شرکتهای خدماتی نیز همواره کیفیت خدمات ارائه شده تحت کنترل قرار می دهند.

خدمات پس از فروش :

همانقدر که مرمت و نگهداری از آسفالت و خط کشی و … در یک شاهراه بین شهری اهمیت دارد، تعمیرات بموقع و نگهداری از آسانسورهای یک ساختمان بلند برای ساکنین آن حیاتی است زیرا تصور یک برج با آسانسورهای از کار افتاده بمنزله قطع ارتباط بسیاری از ساکنین با محیط اطراف خود است. لذا یکی از تعیین کننده ترین پارامترهای انتخاب یک پیمانکار آسانسور می بایست کادر خدمات مجرب و سازمان یافته باشد.

حال با دسته بندی عوامل فوق می توان انتخابی صحیح در قطعات آسانسور و پیمانکار آن داشته باشید.

وحشتناکترین و بلندترین آسانسور جهان

وحشتناکترین و بلندترین آسانسور جهان

وحشتناکترین و بلندترین آسانسور جهان

وحشتناکترین و بلندترین آسانسور جهان

این تصاویر زیبا و عجیب متعلق به یک فیلم علمی، تخیلی نیست، بلکه از آسانسور بِیلانگ واقع در مقابل صخره ای در منطقه وُولینگیوآن شانگهای چین است و در حالکیکه توسط مناظر بسیار زیبایی احاطه شده اما یکی از هولناک ترین ارتفاعات و چشم اندازها را ارائه می دهد.
آسانسور بِیلانگ واقع در مقابل صخره ای در منطقه وُولینگیوآن شانگهای چین است. نام این مکان، آسانسور صد اژدها نیز ترجمه شده است. آسانسور بِیلانگ دقیقاً از سه آسانسور مجزا تشکیل شده است و زمان بالا رفتن از آن تنها یک دقیقه به طول می انجامد.
شاید فکر می کنید برای ساخت این سازه زمان زیادی نیاز است اما برای ساخت این آسانسور تنها حدود ۳ سال زمان صرف شد؛ ساخت این آسانسور از ۱۹۹۹ آغاز و در سال ۲۰۰۲ به پایان رسید. هدف مسئولین و مالکان آسانسور بِیلانگ، ساختن بلندترین آسانسور در فضای روباز بوده، که در نهایت این سازه به عنوان بلندترین آسانسور جهان مورد تایید رسمی گینس نیز قرار گرفت و هزینه ای که برای این پروژه صرف شد ۱۷ میلیون دلار می باشد.

گفتنی است؛ این آسانسور با ارتفاع ۳۳۰ متر، از برج ایفل با ارتفاع ۳۰۰ متر بلندتر است.

 

تاریخچه سیم بکسل آسانسور در ایران

تاريخچه صنعت آسانسور در ايران

تاریخچه سیم بکسل آسانسور در ایران

تاریخچه سیم بکسل آسانسور در ایران

صنعت آسانسور جهان از زمانی که با نيروی برق کار می کند قدمتی يکصد و پنجاه ساله دارد، هر چند عمر بالابرها در جهان به بيش از ده هزار سال می رسد و اولين چرخ چاه خود از اولين بالابرها بوده است. مهمترين شرکت های توليد آسانسور در جهان اوتيس و شيندلر با قدمتی حدود يکصدو پنجاه سال می باشند.
اما صنعت آسانسور ايران قدمتی هشتاد ساله دارد. البته اگر گفته های بدون مدرک در مورد نصب آسانسور در کاخ گلستان توسط ناصر الدين شاه را ناديده بگيريم، اولين آسانسورها که آن هم البته اثری از آنها به جا نيست در پالايشگاه آبادان در دوران حکومت احمد شاه قاجار نصب شده است. اما آنچه مسلم و قابل بررسی است اولين آسانسور ها در ساختمان هايی که در زمان پهلوی اول ساخته شده است نصب شده و در ساختمانهای اطراف ميدان امام خمينی (ميدان سپه سابق) مثل باشگاه افسران ستاد ارتش، کتابخانه ملی آثار آن وجود دارد و بسياری از آنها توسط کارشناسان خارجی و به کمک نسل اول متخصصين صنعت آسانسور ايران نصب و راه اندازی شده است.

نسل اول ساختمانهای بيش از سه طبقه در ايران در دوران پهلوی اول و آپارتمان سازی بصورت امروزی از سال ۱۳۳۵ در دوران پهلوی دوم شروع شده است. بنابراين دوران رشد صنعت آسانسور ايران را زا سال ۱۳۳۵ به بعد بايد نامگذاری کرد.

ابتدا آسانسورها کامل و بسته بندی شده از خارج از کشور به ايران وارد شده است. ليکن بتدريج شرکتهای ايرانی فروش و نصب آسانسور در ايران بوجود می آيند و در سال ۱۳۴۵ اولين کارگاه توليد درب و کابين توسط اوکسن الکسانی با کپی برداری از روی درب و کابينهای شرکت های اروپايی بوجود می آيد.

در سال ۱۳۴۵ در طرح های وزارت مسکن و شهرسازی برای آپارتمان سازی برنامه ريزی شده و ايجاد شهرک های مسکونی در اطراف شهرهای بزرگ برای ساخت اولين کارخانه آسانسورسازی در ايران برنامه ريزی می شود.

در سال ۱۳۵۰ کلنگ ساخت اولين کارخانه آسانسورسازی ايران با نام ايران شيندلر در زمينی به مساحت چهل هزار متر مربع واقع در شهر صنعتی البرز قزوين به زمينی زده می شود و در سال ۱۳۵۳ اين کارخانه با ظرفيت اوليه توليد چهارصد دستگاه آسانسور تحت ليسانس شيندلر سوئيس به بهره برداری می رسد و بطور همزمان جهت پرورش نيروی متخصص در نصب آسانسورهای خود مبادرت به برگزاری دوره های کامل آموزشی تئوری و عملی نصب آسانسور می نمايد که در هر دوره حدود ۲۰ نفر تکنسين موفق به کسب مدرک مهارت نصب می شوند و اين دوره ها از سال ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۷ ادامه داشت و امروز دانش آموختگان آن دوره ها زبده ترين و کارآمدترين افراد در صنعت آسانسور در ايران می باشند و اغراق نمی باشد اگر از شرکت آسانسورسازی ايران شيندلر به عنوان مادر صنعت نوين آسانسور در ايران ياد کرد. همچنين بطور همزمان اولين کارخانه سازنده قطعات آسانسور در ايران با نام تسلا ــ ايران توليد خود را شروع می کند.

در سال ۱۳۵۴ کارخانه آسانسور و پله برقی ايران در ابهر تأسيس و مدتی بعد تحت ليسانس هاوس هان آلمان شروع به توليد می کند. شرکت اوتيس آمريکا نيز اقدام به خريد زمينی در شهر صنعتی ساوه نموده و برنامه ريزی برای تأسيس کارخانه می کند.

همچنين در سال ۱۳۵۵ شرکت توليدی ايران امباربا کارخانه توليد آسانسور خود را در شهر صنعتی رشت تأسيس و توليد آسانسور را تحت ليسانس امباربا اسپانيا آغاز می کند.

در کنار شرکت های توليدی فوق حدود سی شرکت نصب و فروش آسانسور هم در ايران تا سال ۱۳۵۷ دائر می شود که بعضی از اين شرکت ها نمايندگی فروش شرکت های فوق را در تهران و شهرستان ها دريافت می کنند. همچنين چهار يا پنج کارگاه توليد درب و کابين هم ايجاد می شود که شرکت های فروش و نصب آسانسور را ياری می دهند. بدين ترتيب تا قبل از بثمر رسيدن انقلاب و ضعيت صنعت آسانسور ايران بشرح فوق است.

پس از انقلاب:

کار شناسان خارجی از ايران می روند و ايران تحريم اقتصادی می شود و واردات قطع می شود.
۱- شرکت ايران شيندلر که بيشتر سهام آن متعلق به بانکهاست با ملی شدن بانک ها عملاً دولتی می شود و توسط وزارت مسکن و شهرسازی اداره می شود.
۲- شرکت آسانسور و پله برقی ايران که سهام آن خصوصی است با عدم ورود آسانسور از خارج تعطيل می شود.

۳- پروژه اوتيس آمريکا نيمه کاره باقی می ماند. زمين آن در شهر صنعتی ساوه و دفتر فروش آن در تهران مصادره می شود و وزارت بازرگانی عهده دار اداره آن می شود.

۴- شرکت ايران امباربا که با سرمايه گذاری بانک صنعت و معدن و سرمايه گذار خصوصی ايجاد شده با خروج سرمايه گذار خصوصی از ايران توسط بانک صنعت و معدن اداره می شود

شروع جنگ:

پس از انقلاب در سال ۱۳۵۹ جنگ ايران و عراق آغاز می شود و عملاً آپارتمان سازی به جز در موارد ضروری تعطيل می شود، و در نتيجه آسانسور ايران رو به رکود می رود. چون ايران در محاصره اقتصادی واقع شده است قطعات آسانسور مورد نياز در ايران ساخته می شود، بسياری از قطعات که در گذشته ساخت آن قابل بررسی هم نبود در سال های بعد از انقلاب در ايران ساخته می شود.

خاتمه جنگ و دوران بازسازی:

بلافاصله پس از پايان جنگ در سال ۱۳۶۷ صنعت ساختمان در ايران شروع به رشد می کند و بالنتيجه صنعت آسانسور ايران نيز به حرکت در می آيد. ليکن بدون حضور شرکت هايی که قبل از انقلاب در ايران سرمايه گذاری کرده اند، بغير از شرکت ايران شيندلر که هنوز تحت ليسانس شيندلر سوئيس فعال است.
پس ازجنگ تا به امروز شش شرکت توليد کننده آسانسور در ايران که دارای مجوز از وزارت صنايع و معادن هستند فعال بوده اند:
۱- شرکت ايران شيندلر تحت ليسانس شرکت شيندلر سوئيس در شهر صنعتی قزوين ( اين شرکت اکنون به شرکت سرمايه گذاری شاهد تعلق دارد).
۲- شرکت آسانسور و پله برقی گيلان ( ايران امباربا سابق در سال ۱۳۸۰ منحل شده است).

۳- شرکت گستره طوس در مشهد.

۴- شرکت اطلس تک در تهران.

۵- شرکت آسانسورسازی دماوند در تهران و دماوند.

۶- شرکت آسانسور و پله برقی افرند در تهران.

همچنين بيش از يکهزار شرکت نصب و سرويس ( واحد طراحی موتاژ) در سراسر ايران مشغول بکارند که کارشان فروش و مونتاژ و سرويس دهی به آسانسور است.
تعداد يکصدو بيست کارگاه کوچک و بزرگ در سراسر ايران بکار ساخت درب کابين و قطعات آسانسور مشغولند.
تعدادی نمايندگی فروش آسانسورهای وارداتی از جمله اوتيس، تيسن، کونه، گلداستار، فوجی، ام پی و …
چند واحد خدمات فنی مهندسی.
مجموعه صنعت آسانسور و پله برقی ايران را تشکيل می دهند.

 

سیم بکسل آسانسوری

تاریخچه سیم بکسل آسانسوری

سیم بکسل آسانسوری

سیم بکسل آسانسوری

استفاده از ریسمان و طناب برای فعالیت های روزمره انسانها طی قرون و اعصار، قدمتی کهن دارد، شاید به ماقبل تاریخ برسد، زمانی که انسانهای اولیه برای انجام چفت و بست، اتصالات، کشیدن و حمل و بالابردن اجسام (به شیوه بالابر های امروزی) از چیزی شبیه طناب استفاده می کردند.این احتمال وجود دارد که استفاده انسانهای پیشین از چیزی شبیه”طناب” به صورت طبیعی و از فیبر گیاهی، مانند درخت انگور، الیاف درخت خرما و امثالهم بوده، طی اکتشافی که منجر به پیدا شدن فسیلی از یک قطعه شبیه طناب“Probably two- Ply land rope of about 7mm diameter” در یکی ازغارهای“Lascaux” شد، پس از بررسی کارشناسان بر روی فسیل نشان داد که:
“قدمت وجود طناب حدود ۱۵٫۰۰۰ سال قبل از میلاد تخمین زده شود.” مصریان باستان احتمالا” از اولین تمدنهایی بودند که با شیوه های گوناگون موفق به ساخت طناب از پاپیروس، پوسته های درخت خرما، کتان، نی، چرم و پوست و موی حیوانات شدند، در این صورت تولید طناب به حدود ۳٫۵۰۰ الی ۴٫۰۰۰ سال قبل از میلاد باز می گردد. در قرون میانه (بین قرن ۱۳ تا ۱۸) از طناب یا اصطلاحا” “Ropewalks” به جز کارهای روزمره، در معادن و دریانوردی و ساختمان سازی (به شیوه بالابر) استفاده می شد.
لئوناردو دا وینچی طراح و معمار مشهور ایتالیایی Leonardo da Vinchi طراحی دستگاه بافت طناب را تهیه کرد که مانند بسیاری از طرحها و اختراعات وی هرگز ساخته نشد.
در سال ۱۵۸۶ دومینیکو فونتانا (Domenica Fontana) موفق شد با استفاده از طناب های ضخیم و دست ساز ستون سنگی هرمی شکلی که از سنگ گرانیت قرمز تراشیده شده بود و وزن آن بالغ بر ۳۲۷٫۰۰۰ کیلو گرم، با ارتفاعی حدود ۲۵٫۵ متر را با کمک نیروی ۹۰۰ نفر مرد به همراه ۱۵۰ اسب و ۴۷ بالابر دست ساز، در وسط میدان سنت پیترز رم (Rome’s Sainpeter’s Square) مستقر نماید، در آن زمان حرکت دادن و بلند کردن و سر پا نگه داشتن سنگی به این عظمت و سنگینی شاهکاری بی نظیر بوده است.

سنگ ۲۵٫۵ متری که در وسط میدان نصب شده است.
( در مورد این سنگ حکایت می کنند که، این سنگ گرانیت قرمز مربوط به ۱۳ قرن قبل از میلاد حضرت مسیح (ع) می باشد که در فرن اول میلادی به رم انتقال داده یافته.) و نصب آن در میدان سنت پیترز رم در زمان حکومت پاپ Siwtus V انجام شده است..
• چه زمانی طناب های نخی و کنفی تبدیل به سیم بکسل شدند؟
سایت پارس لیفت تمام اهتمام خود را جهت گردآوری اطلاعات بکر و دست اول بکار گرفته و با تحقیقات گسترده و مداوم تلاش نموده تا در این عرصه خدمتی هر چند کوچک به خانواده بزرگ صنعت آسانسور و علاقمندان به این صنعت و تمامی جویندگان اخبار و اطلاعات علمی انجام نماید، مطمئنا” در این مسیر امکان کاستی و لغزش وجود دارد، لذا از کلیه عزیزانی که با بزرگمنشی این کاستی ها را متذکر می شوند، کمال تشکر و سپاس را دارد.
نخستین سیم بکسل تابیده شده توسط “ویلهلم آگوست ژولیوس آلبرت” “Wihelm August Julius Albert” آلمانی اختراع شد. “آلبرت به عنوان مخترع سیم بکسل شناخته می شود.”

وی در ۲۴ ژانویه سال ۱۷۸۷ در هانوفر (Hanover) آلمان متولد شد و در ۴ جولای ۱۸۴۶ در (Clausthal) درگذشت.
در سالهای ۱۸۳۱ تا ۱۸۳۴ که ویلهلم آگوست ژولیوس آلبرت مهندس رشته معدن، مدیریت معدن نقره کارولین (Clausthal Caroline) در کوههای (Harz) را بعهده داشت.
با توجه باینکه در این معدن از زنجیر نقاله و طنابهای الیاف گیاهی با قرقره و بالابر استفاده می کردند، رطوبت معدن و اصطکاک طناب با دیوارهای سنگی و کشش آنها به دلیل از هم گسیختگی آنها باعث شده بود عمر بسیار کوتاهی داشته باشند، آلبرت در این اندیشه بود که برای این مشکل چاره اندیشی نماید، و لذا در سالهای ۱۸۳۲ الی ۱۸۳۳ با استفاده از تکنیک کهن ریسندگی، به صورت دستی رشته های مفتول فلزی را به صورت سه تایی به هم تابید تا یک رشته شود، سپس سه و یا چهار عدد از این رشته ها را با استفاده از یک رشته سیم به صورت هسته مرکزی به دور آن تابید
ساخت ترکیبی سیم بکسل با الیاف طبیعی مانند: Manila, sisal, Henequen
(الیافی که برای گونی بافی بکار می رفت یا کنف) باعث نرم و انعطاف پذیر شدن سیم بکسل شده و تا حدود زیادی از خستگی و شکستگی لایه های سیم بکسل جلوگیری می کرد. این مورد یکی از ویژگی ها و خلاقیت های فوق العاده جان آگوست روبلینگ می باشد. این طناب فلزی گرچه بسیار سفت و سخت و نسبتا” حجیم بود، اما دارای مقاومت و دوام بالایی بود.
تولید سیم مفتول در آن دوران بسیار سخت و مشقت بار بود، زیرا باید یک توده آهنی را پس از حرارت آنقدر با استفاده از چکش و سندان، ضربه زده و می چرخاندند تا این توده به مرور تبدیل به میله و سپس مفتول ضخیم و با تکرار چکش کاری آن را باریک و باریکتر کنند.
سپس قطعات مفتولی را به هم جوش داده تا به رشته سیم بلندی تبدیل گردد.
برای اولین بار سیم بکسل دست ساز ویلهلم آگوست ژولیوس آلبرت( برای بالابر) به طول ۳۸۴ متر در جولای سال ۱۸۳۴ برای استفاده در معدن نقره کارولین (Clausthal Caroline) واقع در کوههای (Harz) استفاده شد.
سیم بکسل بالابری که از آن استفاده می شد، دارای قطری به ضخامت حدود ۱۷ میلیمتر بود که از سه رشته سیم فولادی بافته شده که دارای فطری حدود ۳٫۵ میلیمتر بود و این سه رشته با تابیدن بر دور هسته مرکزی سیم بکسل اصلی را تشکیل داده بود.
در آن سالها سیم بکسلی که آلبرت اختراع کرد بقدری مشهور شد که تا مدتها بعد از اختراع آن، به آن “سیم بکسل آلبرت” “Albert Ropes” می گفتند.

رابرت استرلینگ نووال مخترع دستگاه سیم بکسل تاب

در همین ایام یک آلمانی دیگر به نام “آندرو اسمیت” “Andrew Smith” با استفاده با اعمال روش های گوناگون بر روی سیم بکسل “آلبرت” و با تکنیک Ropewalk سعی کرد زمختی و سفتی آنرا تا حدودی کاهش داده و شرایط استفاده از آنرا مناسبتر نماید.

یکی از اولین دستگاههای سیم بکسل تاب

در سال ۱۸۳۸ “رابرت استرلینگ نووال” انگلیسی (متولد ۲۷ ماه می سال ۱۸۱۲ در داندی اسکاتلند) “Robert Stirling Newall” که در رشته معدن مشغول تحصیل بود، طی بازدیدی از معدن نقره، از نزدیک با “آلبرت” و سیم بکسل بالابر اختراعی وی آشنا شد.
وی با الگوبرداری از شیوه سیم پیچی “آلبرت” در تهیه سیم بکسل، سعی کرد با استفاده از یک سری قرقره و چرخ دنده که به صورت انبوه در هم آمیخته شده بود و با چرخاندن کلی آنها رشته های سیم از قرقره ها باز و در نقطه کانونی با برخورد به هم ترکیب شده و طی چرخش مداوم تنیده شده و به نقطه مقابل رسیده و در آنجا بوسیله سیستمی جمع و جورتر رشته سیم ها یکپارچه شده از دستگاه خارج می شدند. نهایتا”در سال ۱۸۴۰ با تکمیل و طراحی “دستگاه تولید سیم بکسل”، موفق شد تنیدن سیم بکسل را به صورت خودکار انجام دهد.